ستارگان دوکوهه

جای آنهایی که رفتند خالیست

آنهایی که طوری دیگر زندگی کردند

 قصه نفس کشیدنهایشان و زندگی کردن هایشان با بقیه فرق میکرد..

آنهایی که برای هیچ چیز دنیا حتی پشیزی هم ارزش قائل نبودند ..

آنها در گیر و دار انتخابهای درست و نا درست عاقبت بخیری و بهترین نوع مرگ را انتخاب کردند..

این قصه اگر هزاران بار هم گفته شود باز هم شنیدنیست.

آنهایی که روزگاری بودند و شاهد بودند که پای رفیقشان و دست رفیقشان افتاد و آنها راه آنها را ادامه دادند..

خدایا .

خداوندا آیا کسانی یافت میشوند که جای خالی همت ها ، باکری ها ، و فهمیده ها را پر کنند؟

خدایا نکند دست روی دست بگذاریم و درد شهدا و خانواده معظم شهدا را تازه کنیم..

شهدا مثل همه ما بودند. آنها از دل همین مردم و همین جامعه بیرون آمده بودند اما با خلوص نیت و با بندگی مطلق کاری کردند که خداوند بهترین نوع مرگ را نصیبشان کرد.

باید شهدا را طوری معرفی کنیم که جوانهای امروزی فکر نکنند که شهادت دست نیافتنیست

/ چرا که شهادت را باید در وجود پروراند و با اعتقاد به مرز آن نزدیک شد..

یاد این شعر افتادم که میگوید / اگر آه تو از جنس نیاز است / در باغ شهادت باز باز است.