ستارگان دوکوهه

 

 

نمی دانم من کم گذاشتم یا روزگار..

خدایا بگو کجای عشقم جای خالی داشت که حسرت را میهمان همیشگیم کردی؟..

خدایا حال چشمان منتظر و دل نا آرامم بسته به یک نگاه تو دارد.

مدتها دور از شهر و کاشانه بودم و بی خبر از شهر خود در شهری پا گرفتم که عاشقی بیاموزم..

شهری که تمام غم هایش به من شادی بخشید .

شهری که با تمام ویرانیش به من حیات دوباره می بخشید..

شهری که پر بود از لاله و شقایقهای عاشق .

شهری که از آنجا کوچ پرستوها آغاز می شد.

یاد نگاهشان و کلامشان که می افتم نفسهایم به شماره می افتد..

آنقدر عاشقانه نگاهشان میکردم که اشک مهمان همیشگی چشمان منتظرم بود

چنان عاشقانه زمزمه میکردند که دلهاشان آرام میگرفت .

خدایا نکند روزی گم کنم خاطره روزرهای بودنشان را..

هنوز هزاران حرف نگفته در دل دارم 

 یاران همه رفتند و من تا چشم گشودم جز خاطره ای کم رنگ برایم نمانده است..

خدایا دستانم خالیست کوله بارم سبک و تهی ..

 خدایا تو خود درهای توبه و بخشش را باز گذاشتی .

خدایا مرا باز گردان به گذشته به شهری که بوی عشق میداد

 به شهری که عطر شهدا در آن پیچیده بود .

شهری که خرم بودو خونین نام گرفت .

شهری که نقطه پرواز و اوج گرفتن سبکبالان عاشق شد .

به شهری که هنوز پس از سالیان سال خاکش بوی غربت و خون میدهد .

شهری که عده ای را به وصال رساند و عده ای را در حسرت همیشگی...

شهری که در کوچه های نا پیدایش شمیم یار بود و دلدادگی...

شهری که خانه هایش دیوار نداشت

 شهری که مسجدش محل تجمع فاتحانش شد ..

 شهری که با خون نام گرفت و با خون آزاد شد .

شهری که جاوید ماند و جاودانه کنندگانش جاودانه ماندند .

.و این بود دعای اجابت نشده من..